Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Kamieniu Pomorskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2016 r.

  Sąd Rejonowy w Kamieniu Pomorskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Mariusz Swatowski

Protokolant : Alicja Bińczyk

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2016 r. w Kamieniu Pomorskim

sprawy z powództwa D. M.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

O R Z E K A

I.  Powództwo oddala.

II.  Zasądza od powoda D. M. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 617 zł (sześciuset siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 600 zł (sześćset złotych) za zastępstwo procesowe.

III.  Tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych nakazuje pobrać od D. M. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Kamieniu Pomorskim kwotę 1 155,60 zł (tysiąca stu pięćdziesięciu pięciu złotych i 60/100).

Sędzia

I C 18/15

UZASADNIENIE

D. M., reprezentowany przez adwokata P. S., wniósł pozew przeciwko InterRisk Towarzystwu (...) w W. (dalej TU InterRisk), domagając się zapłaty kwoty 2 010,73 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 1 410,73 zł od dnia 14 października 2011r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie powód podniósł, że w dniu 8 września 2011r. doszło do kolizji drogowej w wyniku, której, należący do niego samochód marki A. o nr rej. (...), został uszkodzony przez prowadzącego pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), który w chwili zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A., którego następcą prawnym jest pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe. Powód podał, że do zdarzenia doszło przy wejściu do (...) G. w S. w ten sposób, iż kiedy zamierzał on włączyć się do ruchu drogowego, w jego samochód uderzył pojazd marki F. (...), którego kierujący nie zachował należytej ostrożności przy zmianie pasa ruchu i uderzył prawą przednią stroną swojego samochodu w lewą część jego pojazdu. Według twierdzeń powoda, wysokośc szkody tj. wysokośc kosztów naprawy jego samochodu wyniosła 1 410,73 zł, jednak ubezpieczyciel decyzją z 21 września 2011r. odmówił wypłaty odszkodowania. Powód wskazał też, że dochodzi od pozwanego zwrotu kwoty 600 zł, jaką wydatkował tytułem wynagrodzenia rzeczoznawcy majątkowego, któremu zlecił sporządzenie ekspertyzy (k. 1-3).

TU InterRisk, reprezentowane przez radcę prawnego G. D., wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakład ubezpieczeń zakwestionował roszczenie powoda tak co do zasady, jak i co do wysokości. W pierwszej kolejności strona pozwana wywodziła, że nie jest zobowiązana do zapłaty odszkodowania na rzecz powoda, ponieważ winnym doprowadzenia do kolizji, a tym samym odpowiedzialnym za powstałą szkodę nie był prowadzący samochód F. (...) lecz sam powód, który nie zastosował się do przepisów art. 17 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz do zakazu, wynikającego z ustawionego w miejscu kolizji, znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”. Zdaniem pozwanego, powód sam wytworzył stan zagrożenia i sytuacje kolizyjną, gdyż nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności przy wykonywaniu manewru włączania się do ruchu, co polegać miało na nie ustąpieniu pierwszeństwa kierującemu pojazdem marki F. (...) i zajechaniu mu drogi, wskutek czego, kierujący tym drugim pojazdem, w chwili rozpoznania tego nieprawidłowego zachowania, nie miał już możliwości wykonania takiego manewru, który umożliwiłby uniknięcie kolizji. W dalszej kolejności pozwany zakwestionował wartość dowodową przedłożonej przez powoda kalkulacji kosztów naprawy samochodu i zarzucił, że została ona sporządzona w oparciu o błędne założenia. Owo błędne założenie polegać miało na przyjęciu, że naprawa samochodu powinna być wykonana tylko przy użyciu części oryginalnych, bezpośrednio pochodzących od producenta pojazdu, podczas, gdy byłoby to zasadne tylko, jeśli użycie części nowych i pochodzących bezpośrednio od producenta samochodu byłoby celowe i ekonomicznie uzasadnione. Ponadto pozwany zwrócił uwagę na fakt, że pojęcie „części oryginalnych” jest szersze aniżeli zakłada to strona powodowa, gdyż obejmuj e również części zamienne rozprowadzane przez ich dostawców, z pominięciem sieci dystrybucji samochodów (k. 62-66).

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 9 września 2011r. około godziny 23–ej D. M., podjechał należącym do niego samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), pod wejście do (...) G. w S. od strony ul. (...) i zatrzymał się na prawym pasie jezdni przy krawędzi jezdni, żeby zabrać stamtąd swoich znajomych J. C. i E. J.. W tym samym czasie do opisanego miejsca zbliżał się, prowadzący samochód (taksówkę) marki F. (...) nr rej. (...), W. O., który miał odebrać stamtąd pasażera. Widząc stojący na prawym pasie ruchu samochód techniczny, W. O., jadąc z szybkością około 10-20 km/h, zjechał na lewy pas i rozpoczął jego omijanie, aby móc ponownie zjechać na prawy pas i się na nim zatrzymać przed wejściem do centrum handlowego. Wykonując ten manewr, zauważył, że klika metrów przed samochodem technicznym stoi także samochód powoda w związku z czym postanowił ominąć także ten pojazd, aby zatrzymać się przed nim i w tym celu rozpoczął manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy. W momencie, gdy samochód marki F. (...) znajdował się na lewym pasie ruchu, co najmniej na wysokości tylnej lub środkowej części nadwozia samochodu powoda, powód rozpoczął ruszanie, wskutek czego doszło do zderzenia się obu pojazdów. Samochód prowadzony przed powoda uderzył przednią częścią lewego przedniego błotnika oraz narożem w tylna częśc prawego przedniego błotnika samochodu F. (...) (dowód: zeznania E. J. k. 109, 110, zeznania W. O. k. 127, zgłoszenie szkody k. 6-9, kpie zdjęć k. 14-32, oświadczenie k. 33, protokół k. 34, dokumenty w aktach szkody k. 1-43, opinia biegłego K. k.161-170, opinia biegłego S. k. 301-312).

W wyniku opisanego wyżej zdarzenia w samochodzie powoda uszkodzeniu lewego nadkola oraz przedniego błotnika z reflektorem (bezsporne)

Ponieważ w wyniku zdarzenia nikt nie odniósł obrażeń a zakres uszkodzeń samochodów był niewielki na miejsce zdarzenia nie wzywano Policji ani służb ratunkowych (bezsporne).

W dacie zdarzenia W. O. miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z (...) S.A. V. (...), którego wszelkie prawa i obowiązki przejęło TU InterRisk (bezsporne).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo wniesione przez D. M. okazało się nieuzasadnione.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny został ustalony w oparciu o zeznania świadków E. J. i W. O. oraz na podstawie treści dokumentów znajdujących się w katach szkody i częściowo załączonych do pozwu a także na podstawie opinii biegłych K. i S.. Na wstępie zauważyć należy, że choć pozwany w odpowiedzi na pozew oświadczył, iż kwestionuje okoliczności faktyczne wskazywane przez powoda poza okolicznościami wyraźnie przyznanymi, to jednak w rzeczywistości kwestionował nie tyle twierdzenia powoda o okolicznościach zdarzenia, co przedstawiał odmienną ocenę tych okoliczności. W szczególności strona pozwana nie twierdziła, aby do kolizji miało dojść w okolicznościach innych aniżeli wskazywane przez powoda, a jedynie, odmiennie te okoliczności oceniając, twierdziła, iż to powód był winnym spowodowania kolizji, zas W. O. nie ponosi za nią odpowiedzialności. Wiarygodność zeznań świadków w osobach E. J. i W. O. nie była kwestionowana przez żadną ze stron, podobnie jak moc dowodowa dokumentów znajdujących się w aktach szkody. Zeznania świadków należy uznać za wiarygodne również dlatego, że korespondują one ze sobą a także z treścią oświadczeń złożonych przez W. O. na potrzeby postępowania prowadzonego przez ubezpieczyciela. Co do opinii biegłych zastrzeżenia składała tylko strona powodowa, natomiast pozwany w pełni je akceptował. Co więcej, należy zauważyć, że pozwany zastrzeżenia wniósł tylko co do opinii biegłego K., a wobec opinii biegłego S. nie zajął żadnego stanowiska, co, zgodnie z treścią zarządzenia zakreślającego termin do wniesienia zastrzeżeń, zostało przez Sąd potraktowane jako nie kwestionowanie opinii. Analiza zgłoszonych przez stronę powodowa uwag do opinii biegłego K. prowadzi do wniosku, że powód nie kwestionował ustaleń biegłego co do przebiegu zdarzenia, wzajemnego położenia i szybkości jazdy obu samochodów w chwili zdarzenia itp. natomiast nie godził się z dokonaną przez tego biegłego oceną prawidłowości zachowania obu kierowców w świetle przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, dodatkowo sugerując, że na treść opinii biegłego mógł mieć wpływ fakt, iż miałby on pracować dla (...) S.A. Ze względu na zgłaszane przez powoda uwagi dopuszczono dowód z opinii biegłego K., którego ustalenia co do przebiegu kolizji, jej przyczyn i odpowiedzialności za zaistnienie zdarzenia są niemal identyczne z wnioskami biegłego K.. Zdaniem Sądu, obie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie były wyczerpujące i rzetelne, a także pozbawione cech mogących wskazywać na brak bezstronności biegłych. Obaj biegli wyjaśnili, odwołując się do zeznań świadków, oświadczeń W. O. złożonych na potrzeby wewnętrznego postępiana ubezpieczyciela oraz ustaleń co do zlokalizowania i charakteru uszkodzeń obu pojazdów, dlaczego zasadnym jest przyjęcie, że w chwili zderzenia samochód powoda był już w ruchu i na jakiej podstawie określili wzajemne położenia obu pojazdów w momencie rozpoczęcia przez powoda manewru ruszania. W opinii Sądu ich wywodu są jasne, spójne i przekonująco uzasadnione, a co za tym idzie zasługują na ich pełne uwzględnienie. Uwzględniając, że ściśle rozumiane okoliczności faktyczne sprawy w świetle przeprowadzonych dowodów nie budzą wątpliwości oraz biorąc pod uwagę treść przepisu art. 299 kpc, nie przeprowadzono dowodu z zeznań powoda. Natomiast ze względu na przyjętą ocenę zdarzenia w kontekście odpowiedzialności za zaistnienie kolizji, nie przeprowadzono dowodów na okoliczność wysokości szkody, zwłaszcza, że działanie samego powoda uniemożliwiło dokonanie oględzin jego samochodu.

Zasadniczym zarzutem zgłoszonym przez pozwany zakład ubezpieczeń, był zarzut braku jego odpowiedzialności za skutki zdarzenia z 9 września 2011r., uzasadniany brakiem odpowiedzialności za kolizję po stronie ubezpieczonego W. O., który prowadził pojazd marki F. (...). W ocenie Sądu, zarzut ten był zasadny, gdyż ustalone okoliczności faktyczne nakazują przyjąć, tak jak uczynili to obaj biegli, że odpowiedzialność za zaistnienie kolizji ponosił D. M.. Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu: 1) na drogę z nieruchomości, z obiektu przydrożnego lub dojazdu do takiego obiektu, z drogi niebędącej drogą publiczną oraz ze strefy zamieszkania; 2) na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej; 3) na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów powolnych; 3a) na jezdnię lub pobocze z drogi dla rowerów, z wyjątkiem wjazdu na przejazd dla rowerzystów lub pas ruchu dla rowerów; 4) pojazdem szynowym - na drogę z zajezdni lub na jezdnię z pętli. Biorąc pod uwagę, że powód zatrzymał swój samochód przed wejściem do centrum handlowego w celu zabrania stamtąd znajomych, należy uznać, że ponowne uruchomienie przez niego samochodu następowało po zatrzymaniu nie wynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego a więc stanowiło włączenie się do ruchu w rozumieniu zacytowanego przepisu. W tej sytuacji, stosownie do przepisu art. 17 ust. 2 cyt. ustawy kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Obaj biegli, drobiazgowo wręcz, opisali na czym, w zaistniałej sytuacji, owa szczególna ostrożność, do której zobowiązany był powód miała polegać. Powód, przed rozpoczęciem manewru włączania się do ruchu, powinien nie tylko zasygnalizować zamiar wykonania tego manewru używając kierunkowskazu, ale przede wszystkim powinie był upewnić się, że manewr ten może bezpiecznie wykonać obserwując jezdnię. Widząc zbliżający się prawym pasem samochód A., wykonujący manewr omijania stojącego na lewym pasie samochodu technicznego, zważywszy, że jezdnia miała dwa pasy ruchu oddzielone podwójną linią ciągłą – co sugerował, że pojazd kierujący pojazdem F. (...) może chcieć wyminąć jego samochód i zatrzymać się na prawym pasie ruchu, powód powinien, kierując się zasada ograniczonego zachowania, do czasu całkowitego upewnienia się co do zamiarów kierującego pojazdem F. (...), chwilowo zaniechać zamierzonego manewru włączenia się do ruchu. Nie zachowując się w ten sposób powód naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z przepisu art. 17 ust. 2 i zasady ograniczonego zaufania. Jednocześnie Sąd uznał, że wzajemne położenie obu pojazdów w chwili nieuprawnionego rozpoczęcia przez powoda manewru włączania się do ruchu, jak ustalili to obaj biegli, spowodowało, że kierujący pojazdem F. (...) miał około 1,5-2 sekund na rozpoznanie zagrożenia i podjęcie ewentualnego manewru obronnego, co, przy niewielkiej nawet szybkości z jaką się poruszał (do 20 km/h), nie dawało mu realnej szansy na odjęcie działań umożliwiających uniknięcie zderzenia. Zważywszy na powyższe, Sąd przyjął, iż winny spowodowania kolizji w dniu 9 września 2011r. był sam powód, natomiast kierujący pojazdem F. (...) odpowiedzialności tej nie ponosi.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie do przepisu art. 822 §1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność za szkodę wynikająca z kolizji drogowej jest niewątpliwie po stronie sprawcy kolizji odpowiedzialnością za czyn niedozwolony, o jakiej traktuje przepis art. 415 kc, stanowiący, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Opiera się ona na ogólnych zasadach odpowiedzialności odszkodowawczej uregulowanych w przepisie art. 361 kc, zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z powyższego wynika, że dla przypisania odpowiedzialności za szkodę wynikającą z kolizji drogowej niezbędne jest stwierdzenie, że określone zachowanie danej osoby stanowiło przyczynę kolizji oraz, że zachowanie to było zawinione. W niniejszej sprawie Sąd przyjął, że W. O., prowadzący pojazd marki F. (...), swoim zachowanie nie doprowadził do kolizji, natomiast do jej zaistnienia doprowadziło zachowanie samego powoda. W tym stanie rzeczy, skoro osoba ubezpieczona, za którą w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiedzialność odszkodowawczą miałoby ponosić pozwane Towarzystwo (...), nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, nie ponosi jej również pozwany.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów, oddalono powództwo w całości.

Ponieważ powód przegrał proces, zgodnie z wynikającą z przepisu art. 98 §1 kpc zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, zasądzono od niego na rzecz pozwanego koszty procesu, na które złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Jednocześnie, uwzględniając, że wydatki postępowania związane z pozyskiwaniem opinii biegłych, przekroczyły o kwotę 1 155,60 zł sumę, jaka tytułem zaliczki na ten cel wpłacił powód, na podstawie przepisu art. 83 ust. 2 w związku z art. 98 §1 kpc nakazano pobrać od powoda na rzecz Skarbu państwa takąś właśnie kwotę.